|
Gisteravond, De Gert & Hermien Story terug gekeken via Uitzending Gemist. Ik wist vanuit mijn jeugd al dat het niet altijd koek en ei was daar bij de familie Timmerman, maar wat ik gisteren zag bracht mij volledig in verbazing. Afschuwelijk wat daar allemaal heeft plaats gevonden en is gebeurd en wat een lof voor dochter Sandra dat zij dit zo openhartig weet te delen. Dit moet voor haar een herbeleving zijn van alles wat zij misschien of ook misschien nooit een plaats heeft kunnen geven. Verschrikkelijk! De familie Timmerman bestaande uit het bekende paar Gert en Hermien met hun drie kinderen Sandra, Sheila en Gert jr. In alle opzichten leek het aan de buitenkant een gezin in harmonie. Toch laat deze NTR-documentaire zien dat er een hele andere kant bestond, een kant voornamelijk gedomineerd door vader Gert met als grote onderdaan Hermien. Ik betwijfel soms overigens of Hermien juist oprecht de onderdaan was of dat er in haar ook wel iets domineerde. Misschien puur uit walging van haar man. Gert voelde zich dé persoon waarom het allemaal moest draaien. In de vele conversaties welke plaats vinden in de documentaire praat hij in het bijzijn van Hermien maar wat graag in de ik-vorm. Terwijl in die tijd (ik spreek dan over de jaren 60) Hermien meer geliefd was bij het grote publiek, juist omdat iedereen zag dat zij eigenlijk niet opgewassen was tegen haar man Gert.
Hermien zegt het ergens verder op in de documentaire, we hadden al 35 jaar geleden uit elkaar moeten gaan. Als ze dat hadden gedaan, was het zeker voor beiden Gert en Hermien misschien anders, misschien beter gelopen en waren er in ieder geval geen kinderen geweest welke zo hiervan de dupe zijn geworden . . . Langs deze weg wens ik deze kinderen, welke er nu wel zijn, alle geluk van de wereld toe in hun verdere leven en kracht om hier mee om te gaan.
|
De documentaire laat verder erg openhartig zien hoe het bekende zangduo de populariteit van destijds eigenlijk niet goed aankon, er niet mee om wist te gaan en daarbij soms gekke sprongen maakte. Uiteindelijk is daar het hele gezin aan ten onder gegaan en er niets is over gebleven van wat er ooit is geweest. Het meest erge vind ik het feit dat hun kinderen eigenlijk voortdurend in spanning hebben geleefd en zijn opgegroeid, een spanning welke voor mij enigszins wel herkenbaar aanvoelt. Uiteindelijk heeft hun levenspad hierdoor ook een behoorlijke deuk opgelopen en is dat de zoon Gert jr., waarover eigenlijk nooit gesproken werd, erg noodlottig geworden. Ja . . . wat en hoe doe je het allemaal als kind als er geen veilige basis is. Daar bovenop dan nog hetgeen Sandra heeft meegemaakt. Dat is onuitwisbaar voor de rest van haar verdere leven.