Henk's New Place 3.0

Vrijheid en vrede. Het zijn voor ons zo'n vanzelfsprekende woorden. Tot voor ongeveer een maand terug kreeg je in Oekraïne een soortgelijk antwoord als je hier om vroeg. Nu is en voelt het heel anders voor de bevolking uit dit steeds meer verscheurde land.

Op de hele wereld heerst op vele plaatsen onrust en geweld, terwijl we eigenlijk geleerd zouden moeten hebben van een tweetal achter ons liggende oorlogen. We weten zo intens hoe belangrijk vrijheid en vrede voor ons is, dat we de laatste wereldoorlog en de slachtoffers welke daarbij zijn gevallen jaarlijks herdenken. Wat zou er moeten gebeuren, waardoor er respect en liefde ontstaat voor elkaar, waarbij afkomst, kleur, geaardheid en religie er niet toe doet? Het antwoord lijkt mij zo makkelijk. Tevreden zijn met wat je hebt en wat moeder natuur je geeft en daarbij elkaar als vredelievende medemens te zien.

Wanneer zal het komen . . .

Het is mooi om te zien, zoals de plaatjes vanuit Hilvarenbeek hierbij weergeven, dat we vrijheid en vrede als erg hoog goed beschouwen. Daarbij niet vergetend wie daarvoor voor ons gestreden hebben en daarbij hun leven hebben gegeven.

In Hilvarenbeek is vanwege de bezetting en de daar op volgende bevrijding een monument opgericht als herinnering aan de vele met name Beekse gesneuvelden. Het ligt centraal in het dorp aan de Vrijthof en is vernoemd naar de vogel, "De Fenix". De symboliek achter de Fenix is de volgende . . .

De feniks is een Grieks-mythologische vogel die zich volgens de fabel om de 500 jaar liet verbranden op een door de zon ontstoken brandstapel, om vervolgens herboren uit de as te herrijzen. De beeltenis is een symbool van onsterfelijkheid en eeuwige verjonging na ondergang. Tevens symboliseert het beeld de overwinning van de geest op de materie. Het monument is een sober doch waardig eerbetoon aan de Hilvarenbeekse burgers die tijdens de Tweede Wereldoorlog of in het voormalige Nederlands-Indië zijn omgekomen.

Voorafgaand aan de bijeenkomst bij dit monument vindt er vanuit de binnenplaats van het gemeentehuis een korte overweging plaats met verhalen en gedichten over die verschrikkelijke bezetting van toen. Deze verhalen en gedichten worden afgewisseld met zang. Tegen de klok van acht uur wordt er in stilte vanuit deze binnenplaats naar het monument gewandeld. Aldaar aangekomen blijft het stil en volgt net voor acht uur een uitvoering van The Last Post uitgevoerd slechts door één trompet en volgt net zoals landelijk gebeurt, de een minuut stilte.

Er ontstaat een moment waarop eenieder op zijn of haar manier even stil kan staan bij de nu heersende serene stilte t.o.v. oorlogsgeweld wat hier ooit is geweest. Zich afvragend hoe onbegrijpelijk het is dat anno 2022 dit soort geweld nog steeds plaats vindt.

Wanneer houdt het eindelijk een keer op en leven we echt in vrijheid en vrede?