Henk's New Place 3.0

Wederom even op bezoek, dat behoeft wat uitleg misschien. Op bezoek bij m'n schoonmoeder. Zij vertoeft al een aantal jaren in een verzorgingstehuis. In eerste instantie met haar man, echter nu al weer zo'n 4 jaren alleen omdat haar man inmiddels is overleden. Regelmatig haar bezoeken is noodzakelijk geworden sinds haar geheugen haar meer en meer in de steek laat. Ze heeft dan inmiddels ook al de respectabele leeftijd bereikt van 91 jaar. Met recht kun je dan zeggen dat ze al velen heeft overleefd en een mooi lang leven achter de rug heeft. Het is dan ook niet erg dat we haar ondersteunen in het vinden van woorden en gedachten om haar daarmee recht van bestaan te geven en haar daarmee te laten genieten van wat er nog is voor haar. Zij heeft dat immers tezamen met haar man heel haar jonge leven gedaan voor haar kinderen.

Het is bijzonder te zien hoe het reilen en zeilen gaat in zo'n hedendaags verzorgingstehuis. Het is goed zichtbaar dat de zorg door de jaren heen alsmaar minder geworden is voor haar bewoners. Was er in de beginjaren een veelal gezamenlijk iets tussen bewoners en verzorging dan merk je nu dat er meer afstand is gekomen, meer een barierre daar tussen dan elkaar tegemoet komen. Zorg is er enkel als het echt nodig is, vaak fysiek. Tijd voor iets anders zoals een praatje en aansluiten op wat een bewoner echt bezighoudt is er in veel mindere mate of in het geheek zelfs niet. Als voorbeeld kan ik het volgende aanhalen . . .

Een aantal bewoners is dermate hulp behoevend dat er voor die bewoners een gezamenlijke lunch wordt georganiseerd. Deze bewoners hebben allen in meer of mindere mate last van Altzheimer en/of zijn dementerend. Hetgeen hun geheugen nog opneemt is van slechts korte duur of een boodschap komt al geheel niet binnen. Wat gebeurt er dan tijdens deze lunch, terwijl ik ben aangeschoven bij m'n schoonmoeder welke ook gebruikt maakt van deze lunchmogelijkheid. Een bewoner komt wat later aangeschoven en voor haar liggen inmiddels al enkele boterhammen met zoet gereed. Terwijl de bewoner aanschuift geeft ze aan dat ze geen boterham met zoet wil en liever iets van vleeswaren op haar brood wenst. Het antwoord van de begeleiding is dat er geen vlees voor haar is en dat ze nu zoet krijgt omdat ze anders altijd het vlees laat staan wat vervolgens weggegooid moet worden. Oeps, wat nu? Ik zie dat de bewoner er helemaal niets van begrijpt en zie dat ze zich op een heftige manier gecorrigeerd voelt in haar vraagstelling. Waar is de eigenheid van zo'n bewoner vraag ik me dan af. Volgens mij is het tehuis haar woning, haar thuis. Mag zij zich daar dan niet binnen haar mogelijkheden gedragen zoals ze graag zou willen? Blijkbaar niet. Vreemd!

Nog een voorbeeld. Er bestaat in het tehuis een restaurant voor bewoners, waar eventuele visite kan aanschuiven. Nu zie ik regelmatig hetzelfde groepje bewoners (een viertal vrouwen) gezellig een kaartje leggen. Om de gezelligheid te vergroten wil men blijkbaar iets te eten of te drinken bestellen. Echter dat bestellen gaat dan iets anders dan gewenst. Mensen van een hoge leeftijd hebben vaak minder geduld en eigenlijk zou er gelijk bediening moeten zijn als de behoefte er is. Dat duurde nu in dit geval wat langer en vanuit de kaarttafel werd luid de naam geroepen van een van de bedienden in het restaurant. Het duurde blijkbaar te lang. Uiteindelijk kwam er bediening, maar even moest rechtgezet worden dat er niet geschreeuwd wordt naar de bediening. Blijkbaar als je iets wilt bestellen en dat duurt naar je zin te lang, dan kun je ook zelf naar de bar van het restaurant komen en daar je bestelling doorgeven, was de boodschap. Het groepje zat verbaasd te kijken na het aanhoren van deze aantijging. Ook hier voelde het groepje zich op hun nummer gezet, terwijl men zich niet bewust was van het feit wat er nu eigenlijk aan de hand was. De boodschap was blijkbaar niet begrijpend geland. Ik vond het wel iets hebben van missend invoelend vermogen van de bediende. Deze zou zich toch moeten kunnen voorstellen dat het om mensen gaat met een toename in hun beperking, mensen welke het allemaal minder goed snappen. Deze mensen terecht wijzen lijkt me dan ook niet de juiste methode om tot een oplossing te komen. Het zou beter zijn om aan te sluiten en te beseffen dat zoiets kan gebeuren. Natuurlijk van de andere kant kan ik me ook voorstellen dat je als bediening geirriteerd kunt raken als zoiets regelmatig gebeurt. Terecht wijzen maakt het echter niet beter. Aansluiten wel denk ik. Wellicht gaat het dan een volgend keer anders en zit jij als bediening daarmee dan ook beter in je (werk)vel.

Het is kenmerkend dat het in zo'n verzorgingstehuis gaat zoals boven omschreven. Waarschijnlijk heeft het te maken met geld en de daaruitvolgende bezetting en genoten opleiding van de zorgmedewerkers. Los daarvan breng je wel jezelf als medewerker mee in dit werk en valt de kwaliteit van de samenhang tussen bewoner en jij als zorgmedewerker met de mate van overgave hoe jij in dit werk staat.

Er kan mijn inziens nog veel anders . . .