Henk's New Place 3.0

Gisteren 31 oktober, juist op de sterfdag van haar man was de grote dag voor mijn schoonmoeder, een moeder welke binnenkort de respectabele leeftijd gaat bereiken van 92 jaar met daarbij al een lang mooi leven achter zich latend. Een leven wat wordt gekenmerkt door gezelligheid, plezier maar vooral warmte. Haar kinderen zijn inmiddels allemaal uitgevlogen en daarbij allen goed terecht gekomen. Na nog een aantal mooie jaren met haar man samen te zijn geweest, is die haar enkele jaren geleden ontvallen als gevolg van die vreselijke ziekte welke Dementie heet. Mensonterend zo'n ziekte. Maar goed, nu voor haar een grote dag . . .

Lange tijd woonde ze al in een verzorgingstehuis en had het daar altijd prima naar haar zin. Ze wist dat het nodig was en dat zelfstandig wonen mede ook door de toen begonnen ziekte van haar man niet meer mogelijk was. Samen hebben ze dan ook nog enkele jaren genoten in dat nieuwe tehuis, totdat ze er op een gegeven moment alleen voor kwam te staan. Gelukkig maakte ze vrienden en was alleen zijn niet per definitie eenzaam zijn. De nodige zorg was goed, de sfeer was prima maar vooral ook haar gezondheid was te dragen, al vertoonde deze wel in toenemende mate mankementen. Ze had plezier en wist aan het leven een dusdanige draai te geven, dat het nog de moeite waard was om te leven. Ze zei ook altijd: "Ze hoeven mij nog niet te komen halen, ik wil nog niet." Maar goed, wat is er nu met die grote dag?

Mijn schoonmoeder wist hoe het haar man was vergaan in zijn laatste levensjaren niet wetend daarbij dat haar dat mogelijk ook zou kunnen overkomen. U raadt het vast al, inderdaad, wij als familie hebben destijds het leven voor haar man zo aangenaam mogelijk proberen te ondersteunen en zitten nu in een soortgelijke situatie met moeder. De laatste jaren zagen we haar stapje voor stapje achteruit gaan. Ze sloot zich meer en meer af van anderen, mogelijk vanwege het geen vorm meer kunnen geven aan het samen zijn met die anderen. Dat is verdrietig om te zien. Het is nog verdrietiger om te merken dat het voor haar lastiger wordt dingen in zich op te nemen, waardoor herhaaldelijk dezelfde vragen worden gesteld, vooral over haar familie en wie er daar nog bijvoorbeeld van leeft. Je ziet ze dan staren om te proberen alles een plaatsje te geven. Of dat ook allemaal lukt is een groot vraagteken. Maar goed, dan die grote dag . . .

Naarmate deze vreselijke ziekte haar eigenlijk meer en meer sloopt, waarbij het ook steeds lastiger wordt zich te oriënteren in het voor haar toch bekende tehuis, blijkt ook dat de Zorg in het tehuis haar niet meer de aandacht kan geven welke ze zo nodig heeft nu. De eenzaamheid slaat nu dan ook wel toe voor haar en het lukt haar zelf niet daar een ommekeer meer in aan te brengen. Ze spreekt het ook uit: "Ik ben zo eenzaam, ik zie nooit iemand", terwijl we haar tot aan gisteren dagelijks twee tot driemaal toe bezochten. Deze bezoeken bleven voor haar echter niet hangen en voelden voor haar alsof er niemand was geweest, een eenzame lange dag. Erg verdrietig om te zien. Gisteren was die grote dag . . .

Als familie hadden we al lange tijd geleden bij de zorginstelling kenbaar gemaakt dat er iets moest gaan gebeuren m.b.t. het welzijn van ma. Zo kon het niet langer. We hebben als familie zo ons best gedaan om het dragelijk te houden voor ma, maar ook onze energie daarin raakte daarin  meer en meer op. Gelukkig kwam er dan ook onlangs bericht dat er voor ma een plaatsje beschikbaar was in een verpleeginstelling, een mooi nieuw tehuis. We kenden de instelling zo goed als mogelijk en hoopten dan ook dat daar meer intensieve zorg zou komen voor ma, vooral met het idee haar meer uit haar eenzaamheid te halen. Dat zou daar moeten lukken, er zijn daar gezamenlijke huiskamers welke de gehele dag bemand zijn. Voor ma zou juist daar weer een stukje betrokkenheid en gezelligheid kunnen ontstaan. Iets wat ze zo nodig heeft in haar laatste levensfase. De grote dag . . .

Gisteren was die dag er. We hebben ma vaak moeten inprenten dat ze ging verhuizen zodat ze zich meer gelukkig zou kunnen gaan voelen. Steeds was ze dat weer kwijt en snapte ze er niets van. Tot aan gisteren toe stelde ze steevast de vraag: "Ik ga toch niet verhuizen, waarom, ik heb het hier toch goed?" ook merkte je aan haar dat ze het maar moeilijk en spannend vond, "Hoe zou het er daar uit zien?" vroeg ze steeds, terwijl we haar al een tweetal keren mee hadden genomen om het haar te laten zien. Lastig is dit om als familie te moeten dragen, maar vooral ook voor haar moet het totale chaos zijn. Het moment, de grote dag . . .

's-Morgens op de dag van haar verhuizing zag ze er picco-bello uit, ze was opgewekt en had zin in de dag die komen ging, maar nog steeds met de vraag van: "Ik ga toch niet verhuizen?". Zo zielig is dat dan, want je gaat met haar iets tegemoet waarvan je je heel erg afvraagt of je er wel goed aan doet, hoe zou dat gaan? Haar meeste spullen waren al over naar de nieuwe locatie en wat niet mee kon bleef achter binnen de familie of werd van de hand gedaan. Op haar nieuwe plek heeft ze immers geen volwaardig appartement maar meer een grote slaapkamer, waar naast het bed wel ruimte is voor enkele persoonlijke zaken, zoals haar sta-op stoel en TV met commode. Natuurlijk hebben we ook dingen welke haar dierbaar zijn zo veel als mogelijk meegenomen. Het moet echt zoveel als mogelijk haar nieuwe thuis worden. En toen . . .

We zitten op dit moment als familie is een soort vervelende roes ons afvragend, hebben we hier wel goed aan gedaan? Het valt op dit moment zo erg zwaar en het is zo verdrietig allemaal, terwijl we zo goed weten dat het oude, het vorige tehuis geen optie meer was om tot ook maar enig levensgeluk te komen voor haar. Soms denk je dan ook wel, was het maar over voor haar. Aan de andere kant gun je haar ook nog een beetje geluk. Het besef na aankomst van ma in het nieuwe tehuis met de gedachte dat ze daar moest blijven, maakte haar volledig overstuur. Schreeuwen, huilen en immens verdriet maakten zich meester van haar. Helemaal in paniek. Het besef kwam meer en meer naar boven dat het niet klopte allemaal voor haar. "Hoe kun je hier leven in een woonkamer waar een bed staat en geen tafel met stoelen? Dat wil ik niet, ik wil terug" was zowat het enige wat ze kon uitbrengen. Gelukkig was de verzorging lief voor haar en snapte men wat er gebeurde. Als familie voelt dit als immense pijn, je moeder zo ontredderd zien. Het is ook wel te begrijpen, voor haar klopt het hele plaatje niet. Zeker omdat zij vaak zo in het verleden zit met haar gedachten en deze gedachten gewoon niet op orde krijgt door haar ziekte. Het beeld van haar kamer is zo volledig vreemd voor haar, laat staan dat ze de weg er naar toe kan vinden. Hoe kan het nou, haar spulletjes in een vreemde kamer? Het klopt gewoon niet in haar beleving.

Tijdens het schrijven van dit stuk zitten we nu, na een onstuimige nacht voor ma, op dag twee. Wij hopen als familie zo intens dat het langzaam aan beter gaat worden, dat ze toch aan haar nieuwe thuis kan gaan wennen en zich daar veilig en geborgen gaat voelen. Gelukkig is dat door de begeleiding ook gezien en men heeft dan ook alles in gang gezet om ma dat veilige thuis te kunnen bieden.

Voor ons als familie is dit onze enige hoop, haar weer te zien lachen en glunderen . . . Zondag vieren we haar 92e verjaardag!